W zeszły weekend w Harpaganie byłem 4.

nie mogles temu trzeciemu nogi podstawic?

To był wyjątkowy start. Jak do tej pory nie zdarzało mi się, abym w jakikolwiek szczególny sposób przygotowywał się pod kątem uczestnictwa w rajdzie na orientację, a tym razem skoncentrowałem się na odpowiednim doborze sprzętu, który testowałem na kilku treningach, w tym trzech, na których zrobiłem po około 20 km - truchcikiem w dwie godziny. Przed wcześniejszymi Harpaganami zazwyczaj trenowałem tak, jak przed maratonami, czyli przede wszystkim zajmowałem się kondycją, a jakiekolwiek niedoróbki sprzętowe wychodziły na samym starcie. I to był błąd.
Nigdy nie twierdziłem, że jestem dobry w nawigacji. Tym razem zabrałem się z czołówką stawki, a gdy zaczęły się pojawiać różne warianty pokonywania trasy, znalazłem się w grupie, w której był Paweł Janiak z Siedlec, który de facto jest jednym z moich "wirtualnych" znajomych z forum biegowego www.biegajznami.pl, z którym jeszcze nie miałem się okazji spotkać. Po wszystkim okazało się, że Paweł, mimo tego że w samym Harpaganie był debiutantem, ma już zaliczone bardziej wymagające rajdy i jest m.in. Mistrzem Europy w biegu na orientację z GPS... Na pierwszych czterech punktach kontrolnych (PK) czołówkę stanowiło kilkanaście osób, którym niemal równocześnie udawało się znaleźć miejsce z sędziami i perforatorem, służącym do dziurkowania kart startowych. Działo się tak mimo tego, że wybór trasy był różny. Gdy zbiegli się wszyscy na PK3, okazało się, że tempo jest tak mocne, że sędziowie jeszcze nie zdążyli się rozstawić w lesie... Przed PK4 musieliśmy przechodzić przez ogrodzenia, a następnie trafiliśmy na bagno, w którym zmoczyliśmy stopy, co mogło sprawić, że bardzo szybko wilgoć je "zmasakruje". Kawałek dalej przez to samo bagno przedzierały się dwie inne osoby, które także nie miały w zwyczaju wycofywać się...
Na następnych trzech punktach kontrolnych byliśmy pierwsi. W tym czasie grupa zmalała do tylko trzech osób, gdyż reszta nie wytrzymała tempa. Ja chyba także powinienem odpaść, gdyż te ostatnie trzy dłuższe treningi mogłyby świadczyć o tym, że w najbliższym czasie moje słabe przygotowanie kondycyjne da o sobie znać. Mimo tego zostałem. 5 stopni na dworzu, ja na koszulce mam tylko bluzę dresową ortalionową, a organizm tak grzał, że na PK trzeba było od sędziów wyżebrać czasem coś do picia, bo ten litr izotonika, który zabrałem ze sobą, nie mógł wystarczyć, mimo chłodu...
Na tym właśnie polegają takie długotrwałe imprezy. Gdyby zaczęło kropić, na pewno musiałbym walczyć z hipotermią. Gdybym zabrał asekuracyjnie jeszcze coś do ubrania, to w tych warunkach miałbym tylko dodatkowe obciążenie, mocniejsze grzanie (nawet gdybym tego nie miał założone), a co za tym idzie, mogłoby się okazać, że nie jestem w stanie utrzymać się w czołowej grupie... Wygląda na to, że ryzyko się opłaciło, a tylko z płynami się przeliczyłem...
PK8 to zawsze baza rajdu - tam kończy się pierwszą pętlę, następuje "przepak" i wyrusza się na drugą pętlę (także około 50 km). Na tym odcinku popełniliśmy spory błąd, tzn. sądziliśmy, że kreska na mapie to most przez Słupię. Myliliśmy się. Trzeba było szukać innej przeprawy. Ratując czas, przeszliśmy przez bród jednego strumienia, dzięki czemu nie dołożyliśmy kolejnych kilometrów. Stopy jednak znowu zostały wystawione na próbę... Mimo tego straciliśmy prowadzenie w rajdzie...
Na "przepaku" zgubiła się jedna osoba z grupy. Na drugą pętlę wyszedłem tylko z Pawłem. Nawet czekanie na zgubę przy bramie wyjściowej nie przyniosło rezultatów, a czas leciał... Po trzech kolejnych PK trzyosobowa grupa prowadząca była przed nami już tylko kilkanaście minut, ale już do samego końca nie udało nam się nawiązać z nimi bezpośredniej rywalizacji. Mimo tego że pierwsza pętla zajęła nam 8 godzin, przepak to prawie pół godziny, a druga pętla to 9 godzin, spadek tempa i zmęczenie było tak odczuwalne, że organizm zaczął się wychładzać i musiałem założyć na głowę czapkę, która była moim jedynym zabezpieczeniem przed wychłodzeniem organizmu. A może we znaki dała nam się poranna mżawka, albo kolejne zmoczenie nóg na łąkach mokrych od rosy? Trudno powiedzieć...
Na ostatnich kilometrach nawet jeszcze trochę przebiegliśmy, ale raczej z myślą o tym, aby to nas nie wyprzedzono. Z tym jednak nie było problemu, bo, jak się później okazało, następne osoby dotarły do mety dopiero po godzinie od naszego przybycia. Przed samym dotarciem do bazy (koniec drugiej pętli i koniec "setki") mijaliśmy sporo osób, które dopiero wychodziły na drugą pętlę. Śmieszna sprawa, bo one z dziką satysfakcją patrzały na nas, myśląc, że wracamy z pętli pierwszej, albo co najwyżej zaliczyliśmy ze dwa PK pętli drugiej, i wymiękliśmy, a one zaliczą więcej i nas wyprzedzą, a my wiedzieliśmy, jak jest w rzeczywistości i ... byliśmy zaskoczeni, że komuś się chce ruszać na drugą pętlę, gdy do końca zawodów zostało tylko niecałe 7 godzin...

Poza tym ze zmęczenia mieliśmy przewidzenia i np. widzieliśmy oboje autobus z przebitą oponą, która w rzeczywistości wcale przebita nie była. O tym przekonaliśmy się, mijając go. I też było zabawnie z powodu tych "halucynacji zbiorowych".

Jestem zadowolony z tego startu, mimo że po raz kolejny przekonałem się, że samodzielna nawigacja mogłaby się dla mnie skończyć nieciekawie. Były emocje i było tempo. Można powiedzieć nawet, że to tempo było ekstremalne, zważywszy na moją obecną kondycję. Podejrzewam, że w przyszłości łatwiej mi będzie zbudować kolosalną wytrzymałość przed ewentualnymi startami w maratonach lub nawet "setkach" po asfalcie, niż nauczyć się doskonałej nawigacji. Wydaje mi się, że większe szanse miałbym nawet na ukończenie triathlonu Ironman... Mimo tego mam nadzieję, że w przyszłości będę miał jeszcze wielokrotnie okazję brać udział w kultowym "Ekstremalnym Rajdzie na Orientację - Harpagan".